Terug naar het thuisfront

Na Denver stond er de volgende dag een 'korte' rit van 6 uur op het programma. Hierbij zouden we proberen om zo dicht mogelijk bij "Big Horn National Forrest" te komen. Het was een mooie rit door Wyoming, een heel apart heuvelachtig landschap bedekt met een kleine laag sneeuw. Weer iets heel anders en een landschap wat elke 10 kilometer weer bleef veranderen. We zij grotendeels, al vanaf halverwege New Mexico parallel langs de "Rocky Mountains" gereden. Op ongeveer anderhalf uur voor de bestemming kregen we een klapband. Gelukkig was het op een rustigere snelweg dus raasde er niet heel veel vrachtwagens langs ons. Ik had onder de bus nog een reserve wiel liggen met een goeie band die op de juiste druk was (dit had ik een paar weken ervoor nog nagekeken). Nadat we snel het wiel vervangen hebben zijn we in het eerst volgende plaatsje op zoek gegaan naar een stel nieuwe banden. Helaas hebben we deze hier niet gevonden en besloten we door te rijden naar het plaatsje "Sheridan", waar we zouden overnachten. Sheridan grenst aan de "Rocky Mountains" die we de volgende dag zouden doorkruisen. Toen we dit plaatsje binnen reden zagen  we al meteen een bandenzaak pal naast ons hotel. Deze hadden wel geschikte banden voor ons en we hebben dan ook meteen een afspraak gemaakt voor de volgende ochtend. Daarna zijn we een lekkere hamburger gaan eten waarna we zijn gaan biljarten en messen werpen in een locale kroeg. 

De volgende dag stond "Big Horn en "Yellowstone" op het programma. Nadat we eerst sochtends nieuwe banden gehaald hadden vertrokken we richting "Big Horn". Het was een erg mooie rit door de bergen waarbij we veel hoogte gehaald hebben. Na enige tijd kwamen we uit bij de "Big Horn Basin". Dit was een erg mooie vallei van 140 bij 100 mile (225 bij 160km). Doordat we bovenop een aangrenzende berg stonden hadden we een goed overzicht en konden we de gehele vallei zien. Best bizar dat je ongeveer zover kon kijken als dat Nederland groot is. Vervolgens hebben we de koers voortgezet richting Yellowstone. Nadat we ongeveer 2,5 uur gereden hadden zonder iets of iemand te zien kwamen we uit bij een kruising. De weg die we moesten hebben bleek ineens afgesloten te zijn. Dit betekend dat de weg ook niet schoon gemaakt was en er nog dik een halve meter sneeuw lag! Na enig overleg en bidden dat de weg verderop beter zou zijn besloten we het erop te wagen en de sneeuwweg te trotseren. Teruggaan was immers ook geen optie aangezien dat weer tweeënhalf uur rijden betekende en dit de enige doorweg richting Yellowstone was. Het was echt spekglad op de sneeuwweg en we zaten al aan het einde van de middag. Daarom waren we erg blij toen we na een dik drie kwartier glibberen een piepklein dorpje tegen kwamen waar we konden overnachten. We waren aangekomen in "Cook City" net over de grens van "Montana", een erg gaaf klein plaatsje midden in de bergen. Er lag dus al een hoop sneeuw en iedereen reed hier op sneeuwscooters.De volgende dag zouden we onze weg vervolgen over het laatste gedeelte van deze weg. De locals wisten ons te vertellen dat de weg daar een stuk beter en schoner was. Het was een flinke uitdaging om door deze wegen op de plek terecht te komen maar het voelde zeker als een overwinning.

De dag hierna zijn we bij tijds vertrokken uit het dorpje, we hadden een flinke dag voor de boeg. Allereerst hebben we de weg vervolgd naar "Yellowstone National Park". Nog geen kwartier nadat we het dorp uitgereden waren zagen we twee bizons voor ons op de weg lopen. Deze enorme grote beesten waren niet heel erg onder de indruk van ons en dus konden we rustig foto's maken. Op onze weg naar Yellowstone hebben we nog veel meer bizons gezien. Eenmaal bij Yellowstone zagen we wat we eigenlijk al wisten, dat de weg verder het park in afgesloten was, we konden dus niet het gehele park zien maar nog steeds een aardig gedeelte ervan. We vervolgde de weg die ons vervolgens bij de bekende "hot springs" in Yellowstone bracht. Heel apart om te zien dat er heet water uit de grond komt, zo tussen de sneeuw. Nadat we deze geisers gezien hebben zijn we in een streep doorgereden richting Canada. Waarbij het enige spannende de grensovergang was, je weet immers toch niet wat er gaat gebeuren.  Nadat we alle vragen beantwoorden hadden, wat we kwamen doen en wanneer we weer het land weer zouden verlaten mochten we zonder problemen doorrijden. Hierna was het nog ongeveer 5,5 uur rijden richting het thuisfront in Edmonton waar we nu weer veilig aan zijn gekomen. 

Het was een verschrikkelijk mooie trip en ik heb ontzettend veel gezien. Dit is iets wat ik nooit meer ga vergeten en ik heb zo verschrikkelijk veel van "Noord Amerika" kunnen zien en ik kan niet geloven dat dit gedeelte van mijn avontuur nu achter de rug is. Het voelde erg apart en dubbel om terug te rijden naar Edmonton, dit omdat ik hier vooraf al 2 maanden heb verbleven. Ik ken hier de omgeving al redelijk goed en het voelt na zo'n groot avontuur als thuiskomen! 

Ik ben weer herenigd met de familie hier en er gaan nu veel leuke dingen komen om te doen. Jesper zal hier nog 10 dagen verblijven dus genoeg tijd om hier meer te ontdekken voor hem en voor mij om hem hier rond te leiden.